Onlangs verloor m’n jongste zoon Warre (11) een basketbalmatch met 103-28. Het slot van de wedstrijd moest hij vanop de bank toekijken, met 5 persoonlijke fouten. In het basket betekent dat: einde wedstrijd. Na afloop had ik hem maar één ding te zeggen: “Ik ben ongelofelijk trots op jou.” De match was nog niet lang bezig toen een teamgenoot tijdens een lay-up een stevige duw kreeg van een tegenstander. 

De speler, geen aansteller, had erg veel pijn aan de lip. Warre liep meteen naar zijn teamgenoot toe, sloeg zijn arm om de schouder, vroeg hoe het ging en nam de speler mee naar de bank waar deze kon bekomen. Het duurde alles samen misschien 7 seconden maar ik vond het groots. 

Meten is weten. Dat hoor je honderdduizend keer per dag – het kan ook iets meer zijn. En inderdaad: cijfers en statistieken zijn belangrijk. Om trends bloot te leggen, dingen met elkaar te vergelijken. Alleen: je kunt niet alles meten. Je moet niet alles wíllen meten. Albert Einstein verwoordde het zo: “Alles dat kan worden geteld telt niet noodzakelijkerwijs, alles dat telt kan niet noodzakelijkerwijs worden geteld.” Vaak is dat wat je niet kunt meten, dat wat ons het meest mens maakt. En het is ook wat New York Times-journalist Kevin Roose schrijft in z’n boek ‘Future Proof’ (een aanrader): in plaats van als mens de strijd aan te gaan met AI en robots op hun domein moeten we onszelf onvervangbaar menselijk maken. 

We hoeven geen hyperefficiënte, datagedreven, technische werkpaarden te worden, maar moeten ons juist toeleggen op typisch menselijke eigenschappen als creativiteit, inspiratie en betekenis. De schoonheid van een kunstwerk of de ontroering van muziek kun je niet meten. Wat een onderneming bijdraagt aan de samenleving valt niet alleen in euro’s weer te geven. 

Een werknemer is meer dan de targets die hij behaalt. 
En een basketter meer dan de punten die hij scoort.